Lata spędzone w gimnazjum wspominam bardzo miło. Lekcje z języka polskiego z Panią Pawlik były czystą przyjemnością. Na chemii z Panem Bryszem wszyscy siedzieliśmy w ławkach, z uśmiechem na twarzy i odpowiadaliśmy, że "tlen jest w dwupakach". Jednak chyba najbardziej utkwiły mi w pamięci lekcje historii z Panem Gąsiorczykiem i dodatkowe kółko historyczne, na którym opowiadał o Dynastiach: Tudorów, Habsburgów i wielu innych ciekawostkach historycznych. Na lekcji siedziało się i słuchało, a wiedza historyczna sama wchodziła do głowy i co najważniejsze, nie wychodziła z powrotem.
To dla mnie czysta przyjemność, że mogłam uczęszczać do Gimnazjum im. Powstańców Śląskich w Imielinie. Wszystkim nauczycielom, którzy nauczali w latach 2009 - 2012, bardzo dziękuję! :)... Collapse

Nazywam się Feliks Malorny. Urodziłem się w Imielinie w wielodzietnej rodzinie kolejarza. Szczepan Molarny brał czynny udział w powstaniach śląskich. Orientacja rodziny była propolska. Z chwilą wybuchu II wojny ojciec odmówił podpisania volkslisty. Gdy wybuchła wojna miałem 6 lat, wcześniej chodziłem do przedszkola w nowym budynku szkoły, obecnie przy ul. Sapety. Przedszkole znajdowało się w suterenach budynku. Sielanka przedszkola została przerwana wybuchem wojny, ponieważ w niemieckim systemie oświaty dzieci w szkole rozpoczynały naukę w wieku 6 lat, dlatego w 1939r. utworzono wiele klas I-szych szkoły powszechnej z 6-cio i 7-mio latków. Większość nauczycieli to były kobiety, gdyż mężczyźni służyli w Wermachcie. Kierownikiem szkoły był Kurt Herbst, osoba o stanowczym charakterze, wymuszająca posłuszeństwo za pomocą krzyku, nielubiana przez uczniów. Pamiętam, że nazywaliśmy go „skurcek”, z uwagi na to, iż był niskiego wzrostu i był osobą przygarbioną. Nauczycielki, panny o niemieckich nazwiskach, moim zdaniem rodowite Niemki, o czym świadczyły ich nazwiska, okazywały nam więcej serca, natomiast nieprzyjemne chwile kojarzę z osobą freulein Smolensky, osobą o bardzo „niemieckim brzmieniu” nazwiska. Pamiętam do dnia dzisiejszego obolałe ręce i łamane trzcinki na moich dłoniach i pozostałych kolegów. W latach 60-tych, spotkał tą Panią przypadkiem na terenie dzielnicy Mysłowic – Brzezinki. W styczniu 1945r. byłem w 6 klasie szkoły powszechnej, przez obszar Śląska i tym Imielina przechodził front Armii Czerwonej. Pamiętam, że rekwirowali konie i furmanki doprowadzając często do śmierci zwierząt, zajeżdżając je. Na terenie miejscowości, jej mieszkańcy nie odczuwali głodu, gdyż w pobliżu znajdował się młyn, w którym każdy z gospodarzy, którzy posiadali zboże, mógł uzyskać mąkę. Przypuszczam, iż w mieście były kłopoty z żywnością, gdyż na wiosnę 1945r. dużo ludzi przyjeżdżało na tereny Imielina i wykopywało padłe zwierzęta, zabierając części nadające się do spożycia. Wracając do szkoły, polska szkoła rozpoczęła działalność w lutym 1945r., większość uczniów w tym i ja zostaliśmy cofnięci o rok, niektórzy zdolniejsi zostali w tej samej klasie, ale w większości przypadków była to loteria, mnie się nie udało zostać w tej samej klasie, co byłem na początku roku. Od lat 60-tych ubiegłego stulecia mieszkam na terenie Mysłowic w dzielnicy Brzezinka. Z nauczycieli, którzy mnie uczyli pamiętam Panią Petry, która była moją Panią w przedwojennym przedszkolu, potem po wojnie już o nazwisko Giża uczyła w szkole. Inni nauczyciele to małżeństwo Majnusz, z którego mężczyzna był srogim człowiekiem, bardzo wymagającym. Nieprzyjemne zdarzenie miały miejsca z nauczycielem o nazwisku Wyrobek. Uważam, że był nauczycielem „od wszystkiego i do niczego”. Przykład lekcji chemii – wlał wodę do próbówki i zadając flegmatycznie swoje pytanie, „co teraz robimy?” Następnie wlewał jakiś odczynnik i zadawał pytanie „i co się teraz stanie?”. Nikt nic nie wiedział i takie to było uczenie. W szkole pracował woźny o nazwisku Chwiędacz, który ręcznym dzwonkiem wzywał dzieci do klasy, a przed godziną 12 w południe biegł do kapliczki by dzwonić na „Anioł Pański”.

Wspominał Feliks Malorny. Rocznik 1933r.... Collapse

Szkołę Podstawową nr 19 im. Powstańców Śląskich w Imielinie ukończyłam w 1981 roku. Z racji Jej jubileuszu chciałabym wspomnieć o niektórych wydarzeniach, które zapamiętałam i nauczyłam się.
Pamiętam poniedziałkowe apele o godzinie 8:00 na korytarzu. Wszystkie klasy ustawione w szeregu ze swoją wychowawczynią wsłuchiwały się w słowa dyrektor szkoły.
Pamiętam próby i występy na uroczystościach szkolnych, konkursach chóru szkolnego i zespołu wokalno-instrumentalnego „Przygoda”.
Doskonale pamiętam jak uczyłam się techniki krawieckiej. W klasie siódmej trzeba było szyć na maszynie i uszyć coś z materiału. Ja uszyłam sobie flanelową koszulę.
W czasie ośmioletniej nauki obowiązywały fartuszki szkolne z białym kołnierzem, a zuchy i harcerze w każdy poniedziałek byli ubrani w mundurki z chustą i pasem harcerskim.
Przypominam sobie klasowe wycieczki rowerowe nad zalew oraz klasowe kuligi w zimie. Na zajęciach wychowania fizycznego zjeżdżaliśmy na sankach z Wapienioka przez ogródek pana Kostki, aż do ulicy Pokoju.
Szkoda, że ten czas już minął, ale jak dobrze, że pamiętamy o urodzinach zacnej Jubilatki.
Absolwentka 1973 – 1981 Jadzia... Collapse

Jestem tegorocznym absolwentem Gimnazjum w Imielinie, obecnie uczniem Śląskich Technicznych Zakładów Naukowych w Katowicach. Z wielką radością wspominam trzy lata spędzone w tej szkole, w miłej i przyjaznej atmosferze, pod okiem wspaniałych nauczycieli. Pragnę serdecznie podziękować pani dyrektor Annie Kubicy za wzorowe prowadzenie tej szkoły, dziękuję pani wychowawczyni Beacie Kubicy, a także wszystkim pozostałym nauczycielom.... Collapse

Szkoła na Górce. "Solidna budowla na dobrym fundamencie" - dumnie wyrażał się mój ojciec. On ją budował, był jednym z wielu. Wśród nazwisk rodzinnych wymieniał: Stolorzów, Paluchów, Malornych, Kaizrów, Stolarczyków, Gdaków, Nowaków, itd. Wspominał też o właścicielu Wapienniaka - Smoleniu. Zdjęcia z 1934 roku wskazują, że był taki człowiek. Z lat mojej edukacji wspominam piękny, lśniący budynek, jak również obejście, boisko, ogród kwiatowo - warzywny. Czystość i porządek dawały znać, że dobra fachowa ręka kieruje tymi obiektami. Wąski chodnik łączył starą szkołę z nową szkołą. Wejście czy przejście było kontrolowane przez nauczycieli. Lekcje botaniki i wegetacji były prowadzone na żywo. Wspomnę Pana Wyrobka, którego baliśmy się jak ognia. Był letni poranek, długa przerwa, rok 1956, świeciliśmy lusterkami do okien nowej szkoły, takie młodzieńcze wygłupy. Nie było komórek , a żarty nas się trzymały. W pewnej chwili w klasie pojawiła się dziewczyna, którą przyprowadziła kierownik szkoły. Wyczytywała z kartki nazwiska chłopców, którzy mieli wstawić się do pana Wyrobka.. Nie wiedząc co się stało, poszliśmy na rozmowę, nie ukrywam, baliśmy się... Ustawił nas pod ścianą i zapytał: "Na czym polega zjawisko odbijania światła w oknach?" Masz ci babo placek. Albo rękę albo tyłek należy nadstawić... Dziewczyny śmiały się, a my czekaliśmy na kolejne kroki nauczyciela. I tak zaczęła się lekcja o załamaniu, odbiciu, ogniskowej i zapalaniu się papieru. Trzymał nas godzinę. Z ukłonem przeprosiliśmy pana Wyrobka za żart. Obiecaliśmy, że to się już nie powtórzy. Drugim spotkaniem z panem Wyrobkiem był kurs prawa jazdy ( 1958 rok ). W szkole odbywały się kursy i szkolenia zawodowe. Poznałem bliżej tego człowieka, kiedy pomagał nam wykonywać eksponaty mechaniki samochodu. Był nauczycielem lubianym, rysował na tablicy działanie silnika spalinowego, pokazywał jak działa. My zaś pomagaliśmy mu jeździć na motorze. Egzamin wszyscy zaliczyliśmy pozytywnie. Wielu kursantów do dzisiaj wspomina szkolenia zawodowe, krawieckie lub kucharskie. Szkoła ta wykształciła wielu bardzo dobrych rzemieślników. Powstała baza ludzi aktywnych, którzy kształtowali struktury życia w naszym mieście. Dążyliśmy do usamodzielnienia naszego miasta. Solidarność i pielgrzymki do świętych miejscowości w Europie oraz błogosławieństwo papieża Jana Pawła II motywowały nas do działalności na rzecz samorządności. Powołano Komitety Obywatelskie. W roku 1990 powstał Związek Górnośląski - Koło Imielin, który wziął na barki życie społeczne i kulturalne w Imielinie. Rzemieślnicy świadczyli usługi dla szkoły. Dokonywali remontów, gdyż było to jedyne źródło wsparcia. Kolejni dyrektorzy szkoły: Włodzimierz Stachoń, Krystyna Michałowy, Stefania Skwarska, spełniali nasze prośby, by szkoła była placówką z prawdziwego zdarzenia. Prawdziwym motywatorem był ks. Longin Kozub, który namawiał do samorządności. Często
mówił : " Nie chcecie rządzić, to przyjdą inni i będą wami rządzić". Rzemieślnicze tradycje sięgają lat przedwojennych. Właśnie wtedy budowano Szkołę na Górce. Na przestrzeni 150 lat Mysłowickiego Rzemiosła powstało wiele firm rodzinnych. Rywalizowano ze spółdzielczością, która miała poparcie władz wojewódzkich. Jednak czasy się zmieniły, a ludzie odeszli. Chcę też wspomnieć, że do władz miasta zawsze rekomendowałem trzech rzemieślników z Imielina. Do chwili kiedy napisaliśmy list intencyjny do prezesa Rady Ministrów - Waldemara Pawlaka. List miał dostarczyć ówczesny dyrektor Urzędu Skarbowego - pan Józef Wyciślok. Potem w prywatnej rozmowie dostałem burę, że go poniżyłem przed premierem. Jednak list napisaliśmy wspólnie. Jako prezes Związku Górnośląskiego – Koło Imielin podpisałem ten list i w taki oto sposób musieliśmy działać. Szkoła na Górce odgrywała bardzo ważną rolę w życiu kulturalnym Imielina. Czterokrotnie organizowano powitanie Nowego Roku, które było organizowane przez Komitet Obywatelski i Radę Osiedla. Wybierano królową i króla balu. Miła atmosfera i dobre jedzenie oraz szampańskie występy solistów, rozpalały nocną atmosferę. Były śpiewy i życzenia oraz błogosławieństwo ks. proboszcza Longina Kozuba. Za oknami odpalano race świetlne. Panowała ogólna radość, a duma nas rozpierała. Ksiądz Kozub często mówił: „Jak masz Boga do pomocy, nic złego się nie zdarzy”. Dochody z imprez były szczegółowo rozliczane i przekazywane na potrzeby życia szkolnego i kulturalnego. W tym miejscu pragnę serdecznie podziękować wszystkim, którzy angażowali się w organizację całego przedsięwzięcia. Początki były trudne, ale warto było poświęcić się dla dobra miasta i jego mieszkańców. Rok 1989 dał nam możliwość uwierzenia w siebie oraz szansę na administracyjną niezależność miasta. Wiele zawdzięczamy również kolejnym dyrektorom szkoły oraz gronu pedagogicznemu. W Szkole na Górce odbyły się również uroczystości 10 i 15 lecia Związku Górnośląskiego – Koło Imielin, które miały miejsce w małej sali gimnastycznej ( dzisiejszy squash i fitness ). Swoją obecnością zaszczyciła nas Ślązaczka Roku 2000 – Maria Duńska. Obecni byli również Prezesi Kół z Janowa, Kosztów, Wesołej, Chełma Śląskiego, Dziećkowic, Brzezinki i Krasów. Moje wspomnienia związane ze Szkołą na Górce obejmują szmat czasu. To wiele miłych i ciepłych chwil, które na zawsze pozostaną w mojej pamięci. To również dziesiątki ludzi, których serdecznie wspominam. Te osoby przyczyniły się także do tego, że szkoła do dziś jest lubianą i szanowaną placówką kulturalno – oświatową.... Collapse

Okres gimnazjum, to jeden z najlepszych etapów w moim życiu. Spotkałam wówczas wspaniałych ludzi i zawarłam znajomości, które trwają do dnia dzisiejszego. Uważam, że lekcja życia, jaką wyniosłam z tamtych lat, pozwoliła mi odkryć to, kim faktycznie jestem i jak należy postępować, aby w każdej sytuacji pozostać sobą. Przede wszystkim wielkie podziękowania należą się gronu pedagogicznemu, dzięki któremu możliwy był wszelki rozwój intelektualny, a co jednocześnie miało miejsce w niezwykle przyjaznej atmosferze. Osobiście najwięcej zawdzięczam nauczycielowi języka polskiego, który "wlał" we mnie zamiłowanie do nauk humanistycznych, i dzięki któremu na dalszych etapach kształcenia, także obecnie na studiach, tenże język polski nieustannie mi towarzyszy.... Collapse

W szkole "na górce" spędziłam trzy lata, które dzisiaj bardzo miło wspominam! Trafiłam do klasy p. Zosi Kostorz i do 'naszej' sali nr 40. Ile wspomnień z nią związanych... Mała sala, ale zmieściło się pianino i cały chór na próbach 🙂 Bardzo miło wspominam całe grono pedagogiczne, chociaż czasami stres się pojawiał - zwłaszcza przed historią 🙂 Dziękuję za wszystkie wspomnienia!... Collapse

Szkołę "na górce" poznałem dopiero w Gimnazjum. Pamiętam, że pierwszy raz przekraczając jej mury wszystko wydawało mi się ogromne, jednak szczególnie zapamiętałem je przez osoby z którymi mogłem spędzić te trzy lata. Po latach spotykając na drodze starych kolegów i koleżanki czuję, że chociaż nie widzieliśmy się kilka lat to nawzajem wiemy co w człowieku siedzi.
- Pamiętam jedno z pierwszych pytań jakie na pierwszej geografii zadała nam wychowawczyni Pani Bożena Zielosko. -"Jaki kształt ma ziemia?" -"Okrągły" -"A skąd wiecie? Bo wszyscy tak mówią? Przed Kolumbem wszyscy wierzyli że płaski".
- Pamiętam nowatorskie lekcje polskiego z obecną Panią Dyrektor, gdy siadaliśmy wkoło i dyskutowaliśmy o tym czy rację miał Kreon czy Antygona. Obrazki utrwalające trudne wyrazy. Do dzisiaj mam przed oczami grafikę, która widniała pod słowem "rzadko":)
- Pamiętam chemię z Panem Bryszem, który miał ogromne zamiłowanie do instrumentów dętych, ucząc nas systemowo że tlen i trąbka daje tlenek trąbki.
- Pamiętam nagrodę z matematyki "Słownik pisarzy i lektur". Dyplom od Pani T. Stolorz do dzisiaj trzymam pomiędzy magisterką a świadectwem maturalnym.
- Pamiętam klimat starej biblioteki do której chodziliśmy
- Pamiętam jak przed każdą lekcją historii pół klasy czytało podręczniki w obawie przed ewentualnym pytaniem.
- Pamiętam wyjazd z Panem Kaczorem na Rajd Szydłowiecki, który zainspirował nas do założenia drużyny harcerskiej.
Dzięki... Collapse

To w dużej mierze ta szkoła oraz spotkani w niej ludzie sprawili, że jestem tym, kim jestem. Okres gimnazjum, to dla mnie obok zdobywania niezbędnej wiedzy, solidna lekcja wychowania. Teraz, po 7 latach od jej ukończenia, wyraźnie to dostrzegam. W gimnazjum poznałem ludzi, którzy są przy mnie do tej pory. Większość przyjaciół i osobę, z którą chce wspólnie budować przyszłość. Za panujący w szkole klimat, za podejście pracowników do uczniów, za to jak teraz wygląda moje życie: Dziękuję!... Collapse

80 lat to całkiem sporo. Cieszę się z tego, że w takim razie wspólnie z tą moją szkołą przeżyłem 10 lat - począwszy od zerówki a na 3 klasie gimnazjum kończąc. Cóż można powiedzieć? To ta szkoła i jej pracownicy kształtowali i szlifowali każdego z nas, aby wydobyć na światło dzienne diament naszych umysłów, zdolności, wnętrza. Kosztowało to niejednokrotnie wiele wysiłku każdej ze stron, jednak w ostatecznym rozrachunku przyniosło to wymierną korzyść każdej ze stron. Chciałbym zatem podziękować całemu gronu pedagogicznemu oraz wszystkim pracownikom, których spotkałem w szkole począwszy od roku szkolnego 1992/1993 przez następne lata, by w czerwcu 2003 roku opuścić mury tego budynku i z bagażem wiedzy oraz doświadczenia udać się w dalszą drogę życia. Dziękuję za każde wymagania, za każdy wysiłek, za każdą rozmowę i za każde zachowanie, które dawało dowód na to, że przede wszystkim zależy Wam na uczniu. Wszak bycie nauczycielem to nie tylko praca, ale to powołanie!... Collapse